Wrzeszczcie przestało padać. Nawet pokazało się Słońce za chmur:) Teraz jeszcze krótka analiza pogody na następne kilka godzin. Z której wynika że przez następne kilka godzin nie będzie padać.

Chciałem szybko wyjść z domu ale jak zwykle coś wypadło. I dopiero przed 19 udaje mi się w końcu wsiąść na rower. Mam niecałe 2 godziny do zmroku. Dlatego trasa jak zwykle poprowadzi do Czarnocin. Powinno mi spokojnie starczyć czasu na zrobienie ok 50 km.
Teraz jadę w stronę Romanowa gdzie jest jeden z niewielu konkretnych podjazdów w okolicy. Na górce zatrzymuję się na chwile zęby się trochę napić i coś zjeść. A przy okazji zrobić kilka zdjęć. W końcu wziąłem aparat ze sobą. Na niebie pokazują się już pierwsze ciemne chmury. Na szczęście raczej z nich nie będzie padać. Ale zapowiada to że front z opadami się już zbliża. Kilka godzin ładnej pogody powoli dobiega końca. Nie przejmuję się tym zbytnio i ruszam dalej. Jak zwykle na pierwszych podjazdach umieram ze zmęczenia a tętno pewnie w granicach 90%
Dojeżdżając do miejscowości Brójce zaraz przed skrętem na Czarnocin. Moim oczom ukazuje się widok którego miałem nadzieję nie zobaczę dzisiaj tak szybko. Oczywiście chodzi tu o rozbudowane chmury cumulonimbusy. Są jeszcze dosyć dlatego wiec jadę dalej.
Jednak w Dalkowie postanawiam jednak skrócić trochę trasę nie zahaczając o Czarnocin. Miałem wtedy realne szanse na dojechanie suchym Przy okazji dodatkowa mobilizacja do szybszej jazdy uciekając przed strefą opadów. Najczęściej takie chmurki suną sobie po niebie z prędkością ok 50 km/h. Tym jednak tak bardzo się nie spieszyło:P
Tak ścigając się z nimi dojechałem do Pączewa. Tutaj byłem naprawdę bardzo blisko nich. Przy okazji Słońce chyliło się już ku zachodowi potęgując ich groźny wygład. Piękne widoki ale nie mogłem zbyt długo zamulać w miejscu. Jeszcze chwila i będę musiał wracać po ciemku i jeszcze cały mokry.
Teraz widocznie się już rozgrzałem bo 30km/h z licznika nie schodziło nawet podjazdy nie robiły na mnie żadnego wrażenia. Szkoda że tak późno. Już nie daleko do domu i dosłownie na 500m przed domem łapie mnie lekki deszcz. W sumie to się trochę przydał do ochłody. Na dzisiaj to już niestety definitywny koniec z metą w domu.

Jak tylko zrzucę z aparatu zdjęcia to jeszcze kilka dodam





A narazie mapka

Wstałem rano z lekkim bólem głowy. W momencie jak wyjrzałem przez okno rozbolała mnie jeszcze bardziej. Pogoda ja zwykle pochmurna. Na dodatek jeszcze zimno i mokro. Ostatnio to już się staje strasznie monotonne. Gdzie jest Słońce??
Straszne nudy nawet nie ma z kim pogadać . Wszyscy szykują się na wyjazd do płocka. Nie ma co robić,straszna zamułka. Już nie wytrzymałem wstałem wiozłem rower i się ubrałem. Akcja desperacja nie ważne jaka będzie pogoda muszę się trochę rozerwać:D
Ku mojemu zaskoczeniu po przejechaniu kilku kilometrów w końcu wyszło Słońce.
Teraz mogłem się cieszyć każdą chwilą piękna i bezchmurnym niebie. Przy zachodzie słońca myślałem żeby jechać tak cały czas. Aż do samego końca.
Niestety po drodze musiałem spotkać ślimaka. Który wyskoczył nie spodziewanie,w tak szybkim tempie z trawy na szosę. Że nie zdążyłem go już ominąć. Udało mi się to dopiero tylnym kołem ale pewnie nie dużo mu to już pomogło:(
Zaczęło robić się już ciemno. Nie ryzykując jazdy po ciemku zacząłem się kierować w stronę domu. Teraz wreszcie powrócił dobry humor. Tym bardziej że jeszcze wróciła cała ekipa i można było gdzieś skoczyć na piwko:P


PS
Jak się komuś nudzi to zapraszam do zrobienia sobie testu.
Na zakaźna i raczej nie uleczalną chorobę Cyklozę;P
I co Ci wyszło:D

Najpierw niezwykle emocjonująca wizyta na Aleja Politechniki...A następnie urząd na ul. Milionowej.
Samej jazdy było ok 20 min a wypisywania głupich papierków i stania w kolejkach 4 godziny
Wszystko to w pierwszym tak ciepłym dniu tego roku. Więc nie mogło zbraknąć na koniec zimnego piwka z kumplami:)

Wstałem rano posprzątałem,zrobiłem sobie obiad,obejrzałem film. Tak mi się nudziło że jednak postanowiłem się trochę przejechać. Korzystając z faktu że mam dzień wolny:)
Trochą późno wyjechałem z domu więc nie chciało mi się wymyślać innej trasy niż tą którą dobrze znam czyli do Czarnocina.
Po pierwszych kilku kilometrach czułem w nogach wczorajsze kilometry. I najchętniej to bym już wrócił do domu. Tylko że słoneczko tak ładnie świeciło to pojechałem dalej typowo rekreacyjnie. Czym dalej tym bardziej nie mogłem wytrzymać takiego mulącego tępa. Gdzieś koło Broniśin Dworskich przejechałem się kawałek szlakiem rowerowym żeby zobaczyć dokąd dojadę. Nie chciałem się dzisiaj za bardzo męczyć ale jak zobaczyłem że szlak prowadzi przez drogę w terenie. Już nie wytrzymałem i musiałem trochę przycisnąć.
Nawet się nie zdążyłem spocić a już z powrotem wita mnie szosa 714. Szkoda muszę kawałek się przejechać zanim znajdę następna piaszczystą drogę. Tak szukałem że wpakowałem się w piękna łączkę. Co prawda kwiatki i ptaszki dookoła:P Tylko że ja szukałem jakiejś drogi żeby się z ta wydostać Jak widać było po śladach nie ja pierwszy tu trafiłem. W końcu udaje mi się odnaleźć drogę która dojeżdżam do Kalina.
Tam mój wzrok przykuła chopka wśród łąk. Nie mogłem się powstrzymać i musiałem ją zdobyć. Szybko jednak zmieniłem zdanie bo strasznie dużo było tam piachu. A na dodatek jak zwykle mój łańcuch robił co chciał I pedałowałem w miejscu. Miałem się już wrócić ale ja nie lubię się poddawać. Jakoś dojechałem na szczyt. Tym razem strasznie zmęczony. Jak pomyślałem że to samo jeszcze będzie na zjeździe to już mi się w ogóle odechciało wsiadać na rower. Na szczęście po drugiej stronie górki trochę pomyśleli. Dorzucili trochę szlaki i od razu się inaczej jechało. Jeszcze widać nie w formie jestem bo jeden piaszczysty podjazd rozłożył mnie na łopatki. Marzłem tylko o powrocie do domu.
W Woli Rakowej na głównej trasie skręcam w lewo, prosto na chatę. No prawie bo przed nosem przemknął mi jakiś koleś na fullu. Więc szybka zmiana planów zapominam o zmęczeni i w prawa stronę za nim w pościgu. Tracę do niego już jakieś 100m ale na podjazdach wyraźnie zyskuje dystans do niego. Miejscowość Brójce To tu stoczyła się mała walka. Po której mówię panu dziękuje i ruszam dalej zostawiając go z tyłu.
Teraz już w ogóle nie wiem co to znaczy zmęczenie. Coraz większa napinka. Tylko krótka wizyta w sklepie w Dalkowie przerywa na chwilę moją jazdę . Teraz mam nie spożyte pokłady energii. Każde wzniesienie witam z uśmiechem na twarzy i tak było aż do końca mojej dzisiejszej podróży.

To co się cały czas potwierdza strasznie wolno się rozgrzewam ale potem jest naprawdę dobrze
I cały czas tracę na zjazdach zamiast zyskiwać...
Rozpisałem się trochę a teraz idę spać...;P

Mapa-Trasa tak w przybliżeniu

Już miałem wyjść z domu ale w ostatniej chwil odczytałem wieść od Tomka na GG. O planowanej na 11:30 ustawce pod Mc restauracją. Pomysł spoko tylko czy mój sprzęt wytrzyma...chwila zawahanie.. Jadę i mam nadzieję że niemiecka rama na japońskim osprzęcie wytrzyma trudy podroży. Późnię było fatalnie porostu masakra podróż zupełnie nie udana. Jeszcze nigdy tak złe mi się z kimś nie jechało. Ciekawe czy ktoś w to uwierzył...bo żartowałem dalej już na poważnie jak naprawdę było. Jak zawsze spóźniony docieram wreszcie na miejsce zbiórki. Okazuję się że skład osobowy na dziś robi wrażenie. Bo to w końcu stawiła się cała elita bikerów z Łodzi czyli Karotti,Xanagaz, Pixon i Silenoz nie zapominając o mojej skromnej osobie. Ruszamy wlaściwie nie wiem gdzie...to nie ja prowadziłem. Ciesząc się że jedziemy asfaltem bo zanim się nie rozgrzeje to każdy podjazd w terenie to dla mnie masakra. Nie długo się nacieszyłem nawierzchnią bitumiczną bo chłopaki przy pierwszej okazji skręcają w lasek. Później przejeżdżamy przez miejscowość która swoja nazwą jednoznacznie zachęca do wypoczynku właśnie tutaj czyli Zgniłe Błota. Pierwsze postój był w bardzo wyszukanym miejscu dosłownie bo dojechać,trafić tam wcale nie było łatwo. Ale ta leśna polanka urzekała ciszą i spokojem:P Mogłem w końcu spokojnie się napić i zjeść Snickersa oczywiście. Jak zawsze podczas postoju mała zamułka. Później małe problemy z przejazdem przez wąską ścieżkę. Sytuacja jednak szybko opanowana. Wracamy na szosę staram się teraz dotrzymać tempa reszcie. Nawet dobrze mi to do tej pory wychodzi. Jednak trochę się mecze narzuconym tempem:P Dlatego z radością witam pierwszy sklep który odwiedzamy dzisiaj. Tutaj uzupełniam zapas Snickersów i kupuje coś do picia. Tylko nie tak jak niektórzy bursztynowy napój z pianką tylko wodę mineralną. Pijemy,jemy i słuchamy muzy która leci z auta stającego pod sklepem. Jak się później okazało wsiadło do niego kilku gości A prowadził go najbardziej wstawiony z nich. Pewnie miejscowy bo oni pija i prowadzą pewnie już od kat mogą dosięgnąć do pedałów. Więc zdarzył się przyzwyczaić już do jazdy po alko bo wyszło mu to bardzo dobrze. Dalej jedziemy kompletnie nie wiem gdzie. Mnie przynajmniej już tak jazda nie meczy i spokojnie pokonuję kolejne kilometry Tylko na niektórych zjazdach jak zwykle zostaje z tyłu bo mi właśnie nie dział przerzutka co by się najbardziej przydała(Właściwie to mało co która działa). Z powodu że nie pamiętam nawet mijanych miejscowości od razu przeniosę się do następnego przystanku przy sklepie. Który wcale nie był tak szybko. Tym razem już nabywane były same jogurty pitne i woda mineralna. Tu na ławeczkach koło sklepu trochę sobie posiedzieliśmy nie wspominając o koledze kory przez trudy podroży postanowił się zdrzemnąć. Gdy już zaczynało robić się zimno ruszyliśmy dalej. Aby za chwilę znowu się zatrzymać w żwirowni (Chyba w każdym razie woda była i dużo piachu) Ja oczywiście zamiast siedzieć spokojnie w miejscu postanowiłem zwiedzić okolice. Wpadłem w błoto którego w ogóle nie było widać brudząc sobie całe buty. Musiałem tak wracać aż do ŁDZ. Wyglądałem pewnie jak wieśniak który wyszedł przed chwilą z obory;P Warto jeszcze wspomnieć że po usłyszeniu dzwonka w telefonie Łukasza chłopakom wkręciła się bardzo melodyjka i prawie cała drogę powrotna nucili dobry bit. Teraz już powrót do domu ale po drodze kolo miejscowego cmentarza gdzieś się zgubili Tomek z Marcinem. Musieliśmy na nich trochę poczekać. Ale jak się okazało zwiedzali kibel bo chcieli się umyć czy coś takiego...W każdym razie w końcu się zjawili. Łodzi pożegnaliśmy się z Łukaszem i postanowiliśmy jeszcze odwiedzić pizzerie. W końcu również mi się udało bo ostatnio zerwał mi się łańcuch i nie miałem okazji. Gdy czekaliśmy na nasze placki Marcin postanowił pokazać swoje prawdziwe zamiłowanie i obmacał dokładnie kilka siodełek. Kończąc zdaniem „Zobacz jak subtelnie marszczy się skóra na moim siodełku...”. Jak ktoś będzie chciał kopić nowe siodełko to tylko z Nim. Później tomek miał problem z wyliczeniem komu ile ma oddać reszty za pizze więc postanowił w ogóle nie oddawać(Za to stawiasz piwo następnym razem:P) jeszcze ekstremalna podróż z jedzeniem na pobliską górkę i w końcu mogłem zatopić zęby w pysznej pizze pycha:) Gdy już zjedliśmy to jeszcze odeskortowałem wszystkich do domu (przynajmniej do połowy). Bo jak się okazało mieszkam najdalej na południe ze wszystkich. Kinga z mojej eskorty mogła się cieszyć do samego akademika. Gdzie dostałem od niej jeszcze pewien specyfik który ma mi pomóc na moją ranę. Wielkie buziaczki się jej należą za to:* Teraz to już definitywny koniec na dziś. Tylko dojechać jeszcze na Dąbrowę.

To tak w skrócie jak coś sobie jeszcze przypomnę to dopiszę
Ogólnie dzień udany tym bardziej ze rower mi się nie rozwalił. Chociaż i tak trzeba chyba się zastanowić nad zmianą sprzętu na nowy

Przejechałem się do Czarnocina żeby zobaczyć jak po przerwie mi się jeździ. Wydawało mi się że z formą nie jest za dobrze. Co prawda cisnąłem na maxa. Żeby zobaczyć o ile wolniej pokonam dobrze mi znaną trasę. I takiego rezultatu się nie spodziewałem...chyba licznik coś się zaciął;P

Mapa

Plan był zrobić dzisiaj ok 100 km w stronę Pabianic. Później pokręcić trochę w terenie po okolicznych lasach. Zaczeło się dobrze dojechałem do stawów Stefańskiego i tam na małą rozgrzewkę w lasku. Długo sobie niestety nie pokręciłem. Po długim podjeździe wreszcie przyszedł czas na zjazd więc przycisnąłem lekko i miałem 50km/h na liczniku. Zaraz przed zakrętem trochę zwolniłem ale i tak 40km na pewno było. Trochę źle się złożyłem do tego zakrętu i znalazłem się prawie na środku drogi. Ale jakie było moje zdziwienie gdy nagle przed sobą zobaczyłem auto. Nie miałem już czasu na żaden manewr. I jedyne o co teraz walczyłem to żeby nie wpakować się z nogami pod koła. Miąłem teraz do wyboru albo znaleźć się pod kołami samochodu. Albo pobijać się na szlakowej drodze. O oczywiście wybrałem drugi wariant. Nie wiem jak to zrobiłem ale udało mi się wyjść prawie cało tylko strasznie sobie starłem i pobijałem kolana. Niestety rower nie miał tyle szczęścia... Na początku myślałem że to moja wina. Wszystko mnie tak bolało że dopiero po chwili zobaczyłem że to jakaś laska jechała moim pasem i dlatego na nią wpadłem. Co się trochę wkurzyłem... już chciałem na nią mocno nawrzucać. Tylko jak w końcu wysiadła z auta to się okazało że to jest koleżanka mojej dobrej znajomej. Więc nie mogłem powiedzieć wszystkiego co o niej myślę. Później słyszałem w kółko Czy nic mi się nie stało ze bardzo przeprasza i nie wie jak to się stało. Ja chciałem jeszcze tylko zobaczyć jak wygląda mój rower pod kołami auta. Ku mojemu dużemu zdziwieni nic mu się nie stało. Normalnie to albo bym wezwał policję albo bym się jakoś dogadał... A teraz musiałem wracać z mocno krwawiącą nogą do domu. Bo w samochodzie ani nie było apteczki,ani miejsc żeby mnie podwiozła. Nie było daleko więc jakoś dojechałem.

To już drugi mój wypadek w tym miesiącu. Żaden z nich nie był z mojej winy bo ja zawsze oczywiście jeżdżę z godnie z przepisami.
Jak tak dalej pójdzie to chyba zacznę golić nogi i wykupię sobie coś takiego :D

Obudziłem się dzisiaj ze strasznym bólem głowy. A poza tym ogólnie nie chciało mi się iść do pracy. Wykonałem szybki tel do szefa że dzisiaj niestety nie będę mógł przyjść do pracy. Strasznie rozpaczał że be zemnie nie da rady. Więc umówiliśmy się że tylko odwiedzę 2 klimatów i mam wolne:D Wstałem o 9 szybko wyrobiłem się w pracy i już o 10:30 miałem weekend. Teraz to co najbardziej lobię,czyli rower i wcielenie się w rolę kuriera... Z misją dowiezienia druk Z-3 do wypełnienia w mojej byłej firmie. A następnie do ZUS-u. Żeby go oddać i w końcu otrzymać zaległy zasiłek...Trochę mi się spieszyło więc wybrałem najkrótsza drogę do Pabianic czyli ul. Pabianicką. Tylko że przed wiaduktem zrobił się straszny korek z związku z budową Ikei. Raczej nie wygadało na to żeby ta drogą było szybko. Na chwilę zjazd na Ścieszkę rowerową. Później powrót na główna trasę i wymijanie aut. Niech sobie stoją w korku. Zaraz potem odbijam uliczkę w lewo i dojeżdżam do ul.Wschodniej w Ksawerowie. Omijam korki i zaraz jestem na miejscu w Pabianicach. Teraz rozmowa z byłymi pracownikami w końcu pracowaliśmy razem 3.5 roku ,odbiór wypisanego druku. I w drogę do LDZ. Zmieniłem trochę trasę żeby znowu nie wracać tą samą trasą. Tym razem prze Prawdę w stronę stawów Stefańskiego. W końcu dojechałem do ostatniego przystanku czyli pięknej placówki ZUS. Oddałem druczek pani która była chyba bardzo zadowolona że sam wszystko załatwiłem. Mi to zajęło kilka godzin a ZUS nie mógł dać sobie rady przez 4 miesiące:/
Poza tym to fajna sprawa taka kurierka:p

Mapa

Po pracy pojechałem do ZUS-u żeby w końcu wyjaśnić dlaczego od 5 miesięcy jeszcze nie dostałem kasy. Okazało się że podobnież pogubili moje dokumenty które dzisiaj wypisałem już 3 raz...Może w końcu się uda wszystko załatwić. Później jeszcze na chwilę szybko do pracy. Uzgodnić kilka rzeczy z klientem. I prosto z stamtąd do szkoły. Oczywiście wszystko na rowerze bo jest o wiele szybciej i wygodniej. A zależało mi dzisiaj na czasie

Zaraz po pracy zdążyłem się jeszcze ustawić z Michałem. Co prawda nieraz tylko zdarzyło mu się pojeździć wokół bloku i po bułki do sklepu. Ale prosił mnie żebym go zabrał do Tuszyna na Młynek bo jeszcze nigdy nie był. Ostrzegałem go że tam jest dosyć daleko jak dla niego. Jednak twierdził że na pewno da radę. I rzeczywiście dał radę przez pierwsze 5 km. Bo później to była powtórka z kwietniowej Masy Krytycznej co chwilę postój i wolne tępo. Chciałem wracać z nim do domu dopóki jeszcze oddycha ale On się uparł że musi tam dojechać...i dojechaliśmy w żółwim tempie.
Nie wiem dla kogo była to większa masakra. Dobrze że chociaż zdążyliśmy przed deszczem

Dla większej motywacji tekst inspirowany piosenką Michała którą puszczał w kółko...

Wszystko czego dziś chcę to jeździć na fulu. Nie zatrzymywać wciąż się. Pamiętaj o tym jak jedziesz ze mną tam i z powrotem
Bo wszystkiego czego dziś chce pamiętaj o tym choć raz. Nie zatrzymuj wciąż się tylko wrzuć na szybsze obroty I przejedź ze mną tam i z powrotem. Nic mi więcej już nie trzeba

Natepnym razem proszę sie do tego stosować:P

A tutaj archiwalne zdjęcia z Młynka

Panorama